საქართველო, რუსეთის იმპერიის დანარჩენი ნაწილის მსგავსად, 1918 წლამდე იულიუსის კალენდარს იყენებდა. ოქტომბრის რევოლუციის შემდეგ, ახალმა საბჭოთა მთავრობამ 1918 წლის იანვარში გრიგორიანულ კალენდარზე1 გადასვლა დაადგინა1. იმპერიული ადმინისტრაციის დაშლისა და ფართო რეგიონული რეფორმების ფონზე, საქართველომ იმავე წელს პრაქტიკული მიზეზების გამო მიიღო გრიგორიანული კალენდარი, რითაც თავი ევროპასთან გაათანაბრა.
საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადებისას კალენდრის საკითხი საკანონმდებლო და საეკლესიო ორგანოებშიც დაისვა. საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა კირიონმა მიიღო შემდეგი ტელეგრამა [2]:
13 აპრილს ამიერკავკასიის რესპუბლიკებში მიღებულ იქნა კანონი დროის აღრიცხვის ახალი სისტემის შემოღების შესახებ; 18 აპრილი გამოცხადდეს 1 მაისად. აღდგომა იზეიმება 5 მაისს (ძველი სტილით 22 აპრილს). შესაბამისად, მოძრავი დღესასწაულები 13 დღით გადაიწევს.
მთავრობის გადაწყვეტილების შედეგად თარიღები წინ გადაიწია და ხალხმა „დაკარგული დღეები“ განიცადა. ტელეგრამა აჩვენებს, რომ ეს ეფექტი კიდევ უფრო გამწვავდა იმით, რომ საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ (სმე) დაიწყო იულიუსის კალენდრის ვარიაციის გამოყენება, რის შედეგადაც მრავალი ფიქსირებული თარიღით ის გრიგორიანულ კალენდარს 13 დღით ჩამორჩა, რამაც განსხვავებული დღესასწაულების აღნიშვნა გამოიწვია (მაგალითად, შობა 7 იანვარს) 2100 წლამდე, როდესაც ეს სხვაობა გაიზრდება.
1918 წლისთვის ქართველები უკვე მიჩვეულნი იყვნენ კალენდარულ ცვლილებებს. ძველი, აგრარულ ცხოვრებაზე დაფუძნებული თვეების სახელები, როგორიცაა თიბათვე და მკათათვე (სიტყვასიტყვით თიბვისა და მკის თვეები), მე-19 საუკუნის განმავლობაში თანდათან შეიცვალა ოფიციალურ და ქალაქურ გამოყენებაში საერთაშორისო თვეების სახელებით (მაგალითად, დეკემბერი). გრიგორიანულ კალენდარზე გადასვლამ უკვე ცვალებად დროის აღრიცხვის სისტემას კიდევ ერთი ფენა დაამატა.
შედეგად ჩამოყალიბდა დროის პარალელური სისტემები და არა ერთი ერთიანი კალენდარი, და ისინი საქართველოში დღემდე თანაარსებობენ. ბერძნები ცნობილად განასხვავებდნენ დროს ორ სახედ: ქრონოსსა და კაიროსს. პირველი გაზომვადი და თანმიმდევრულია, ხოლო მეორე ხარისხობრივი, საკრალური და მნიშვნელობით დატვირთული. 1918 წლის ცვლილებებმა ორივე დაარღვია, თუმცა ამავე დროს გამოავლინა, თუ როგორ უთავსებდა საქართველო დიდი ხანია პრაქტიკულ საჭიროებებს სულიერ და კულტურულ უწყვეტობას.
წყაროები
1 - ქართული კალენდარი 1884
2 - ახალი სტილის საკითხი ქართულ მართლამადიდებლურ ეკლესიაში
პაპის მიერ 1582 წელს შემოღებულმა გრიგორიანულმა კალენდარმა გამოასწორა იულიუსის სისტემაში დაგროვილი თანდათანობითი ცდომილება, რომელმაც დროთა განმავლობაში აღდგომისა და სხვა დღესასწაულების თარიღები გადაადგილა.